Babcia z niesmakiem zerka na nastolatka ze słuchawkami w uszach.
Zaczeło się.
- "Jadziu, co za czasy, co za czasy?! Kiedyś to człowiek nie słyszał o żadnym analfabetyzmie. Jak dostał linijką po łapach to na pamięć strofy recytował. A teraz siedzi taka młodzież, oczy zdrowe a zamiast czytać to słucha jakiejś szatańskiej muzyki prosto w ucho."
- "Oj, tak Marysiu. Toż słyszysz że to nie muzyka a ten nowy wynalazek. Książkobook czy jakoś tak, wnuczek coś mi mówił. Kolejne diabelskie nasienie. Jakaż to przyjemność była sobie tak poczytać. O, Sienkiewicza bym chętnie sobie przypomniała ale z moim wzrokiem to już niestety..."
Dyskusja się ciągnie, młodzież obrywa za lenistwo, za głupotę, za brak oczytania, za internet. Postęp techniczny to zło a to wszystko z winy tych przeklętych audiobooków. Sama przez chwilę mam wyrzuty sumienia bo w mojej komórce "Narrenturm" ma się ku końcowi, ale na szczęście nachodzi mnie chwila refleksji.
Pomijam fakt iż o alfabetyzmie społeczeństwa z lat młodzieńczych owych dam można by dyskutować, podobnie jak o przydatności recytowania na pamięć gotowych formułek. Poziom dzisiejszej wiedzy przecientnego nastolatka jaki jest, każdy widzi, winnych szukać można w nieskończoność. Moje zdanie, subiektywne zupełnie, jest takie, że poziom wykształcenia młodzieży w znacznym stopniu od owego osbnika zależy ale to już materiał na inny tekst.
Sama kocham książki. Zagrzebać się w kocyk, zaprzyjaźnić z prozą Marqueza, Pratchetta, Sapkowskiego i wielu, wielu innych. Kocham po prostu. Kocham też męża, dzieci, uwielbiam gotowanie, rękodzieło. Sprzątać nie lubię ale porządek już tak, więc też uskuteczniam. I jakoś tak za cholerę nie idzie pogodzić tych pasji, miłości i obowiązków.
Eureka!!! Audiobook! Prasuję a w tle trylogia husycka. Córka prosi o bajkę a ja piszę artykuł na wczoraj - Miś Uszatek w wersji audio spieszy z pomocą. Mąż słucha do snu, mama szwaczka przy maszynie, na słuchawkach.
Pomimo fascynacji tym darem techniki czytam sama, czytam córkom a Pan Mąż bije rekordy w pochłanianiu słowa pisanego mimo dysfunkcji zwanej dysleksją. Przepraszam że jako pedagog i pasjonat książek nie grzmię i nie pluję, nie klnę że młodzież słucha.
Pani Marysi natomiast polecam Sienkiewicza w wersji mobilnej, wszak z mych obserwacji wynika że słuch ma niczego sobie.
